مادر دیگر نبود که به من بگوید دیر شد پسر ! بیدار شو !

گویا سال هایی بی جاودانه رقم خورد ...

راه می رفتم با صدای او، می نشستم برای او، می نوشتم برای دست های سرد او، می گریستم برای نگاه شکسته در آغاز پایان او ، می مردم هر روز برای گفتن یک بار لا لایی زیبای او،

دیگر می دانستم، بزرگ شده بودم

و انگار خسته تر در قصه ای بی گریز ، پایان را لمس می کردم،

مادرم در بستر خاکستری بیمارگونه ای آشفته، با مرگ ملاصق بود

انگار دیگر، تنها در شب بی آغازی دیگر، صدایی نبود،

لا لایی نبود،

انگار همه در سوگ غمناک شکستن صدایی مادرگونه ، سخت می گریستند

مادر من هم نبود

او هم به قصه ای در سرزمین پرپر یادی واژگون از سرخی بی دلیل، شب و روز را ترک گفته بود،

مادر من هم به سایه ای بی آغاز، ما را ترک گفته بود

او دیگر نبود تا که طنین نازک صدایش مرا بلرزاند به یادی ناب گونه،

به فریادی سرخ وار از آتشی در درون ، فریاد می زنم:

مادرم را می خواهم

می خواهم برایم بگوید، مرا بزند، مرا با زور غذا دهد.

من مادرم را می خواهم ...

می خواهم بگوید : دیر شد پسر، چرا نمیری!

انگار زمان دیگر با من قهر است ...

هیچگاه نخواهد شد ،

نخواهد شد که باغ سبزوار مادرم را دیگر بار ببینم ،

نخواهد شد که دستهای سردش را آرام ببوسم ،

نخواهد شد که در زمستان از خیال لبریز، آرام لباس تنم کند!

نخواهد شد که مرا ببوسد!

نخواهد شد که مرا در شب تاریخ ساز از دیروز خوش تر ، بغل کند و نگاهش را به من هدیه دهد!

دیگر هیچ هم نخواهد شد هیچ وار ...من مادرم را می خواهم ...